اسلام

الهي به آبروي ابي عبد الله(ع) قسمت ميدم ماها رو از خودت و از دينت و از اهل بيت و از روحانيت جدا مگردان! ]جمعيت:[الهي العامين
من شايد خدا لطف كرده باشه قريب به سي سفر از نجف پياده اومدم كربلا. سالي پنج دفعه ميومديم. الانم آقايون ميان، علما، مراجع، طلبه ها، فضلا، مدرسين از نجف. سالي پنج تا زيارت مخصوصه داره آقا سيد الشهدا (ع) : اول رجب و نيمه رجب و نيمه شعبان و عرفه و اربعين. اين پنج تا زيارت مخصوصه. ده تا ده تا، بيست تا بيست تا باهم ميشن؛ يه خورده نون ميدن به اين نونواهه خشك ميكنه. تو يه كيسه ميكنن. يه خورده هم ماست و نعنا قاطي هم ميكنن. يه كاسه هم ور مي دارن و يه قاشق و يه خورده نمك. قبا عبا شونم در ميارن تا مي كنن ميزارن تو اين كوله پشتيه. كوله پشتيه هم پشت مي گيرن نعلين ها را هم ميذارن توش. يه خورده كه از شب ميگذره؛ از تو مدرسه ها و خونه ها ميان بيرون ميرن تو حرم اميرالمومنين. سلامي به آقا مي كنن و ميگن: علي (ع) داريم مي ريم كربلا، امري نداري آقا؟ داريم مي ريم كنار قبر ابي عبدالله (ع) .
اينها ميان كوفه. گاهي بعضيا از راه خشكي ميان؛ راه كوفه بياي هفده فرسخه سه روز تو راه هستن! اينا سيزده فرسخه. خيلي از كنار فرات و اينا ميومديم. سه روز تو راه بوديم. روزي شش فرسخ -يخورده كمتر- مي اومديم. چه حال خوشي! تو راه بحث ميكنن؛ حديث براي هم مي خونن؛ مطالب ديني براي هم ديگر ميگن؛ دور همديگر ميشينن؛ واقعا انسي ـست. يه انس ديني و انس معنوي عالي خوبي.
يه تكه هم براتون بگم اوني كه ديدم :تو راه وقتي آدم مياد؛ اين عرب ها مضيف درست كردن. مضيف يعني مهمون خونه. تشريفاتي نيست. چهار تيكه حصير رو هم انداختن. يه تيكه حصير هم پهن كردن. مهمون خونشونه! دوره ي سال بيچاره برنج مي كاره! برنجش را ميذاره كنار. به بچه هاش نون ميده و خرما. تو اون هواي گرم! عوض هندونه آب فرات، عوض خورشت خرماها، مي گيرن ميخورن . يه خورده هم نون ميخورن. يه خورده برنج كه دارن؛ ميگه صبر كنيد اين زواراي سيد الشهدا(ع) بيان. آقا اين زواراي ابي عبدالله (ع) كه ميان؛ ده تا، بيست تا، اين آقايون اهل علم غير اهل علم -به التماس خدا شاهده- ميان جلوي اينها. اينها رو مي برن يه لقمه غذا درست ميكنن؛ ميزارن جلو اينها. بالا سر اينها وايميستن. فانوس دست مي گيرند. -چراغ برق و اينا خب ندارن- فانوس دست ميگيرن. ظرف دوغ و آب دست مي گيرن به اينها ميدن، آقا وقتي اينها خوردن هرچي موند اينارو بر ميدارن. حتي تو اون جمعيت دورشون به هر كدوم يه خورده ميدن. ميگن اينارو بخوريد. اينا از باقي مونده هاي زوارهاي سيد الشهد (ع)است. اين چه حسن نيتي ـست؟ اين چه اخلاصي ـست؟ اين چه عقيده اي ـست؟ اين چه ايماني ـست؟ اين چه صفاي دروني ـست؟ اين چه دلي ست؟ خوشا به حال آنها!
يه دفعه: تابستونا شب راه ميرن؛ روز ميخوابن زير نخلا. نميشه راه برن كه گرمه! اول مغرب شد. نماز مغرب عشا مون رو خونديم. يه خورده هم نون دوغ خودمون درست كرديم خورديم و راه افتاديم بريم؛ براي كي؟ براي زيارت اربعين. -شلوغ ترين زيارتي ها- دو هزار تا موكب مياد و دسته از اطراف عراق مياد. آقا رسيدن كربلا تو صحن، ديدن جا نيست؛ خيلي شلوغه. ....

براي مطالعه ي ادامه مطلب كليك كنيد

الهي به آبروي ابي عبد الله(ع) قسمت ميدم ماها رو از خودت و از دينت و از اهل بيت و از روحانيت جدا مگردان! ]جمعيت:[الهي العامين
من شايد خدا لطف كرده باشه قريب به سي سفر از نجف پياده اومدم كربلا. سالي پنج دفعه ميومديم. الانم آقايون ميان، علما، مراجع، طلبه ها، فضلا، مدرسين از نجف. سالي پنج تا زيارت مخصوصه داره آقا سيد الشهدا (ع) : اول رجب و نيمه رجب و نيمه شعبان و عرفه و اربعين. اين پنج تا زيارت مخصوصه. ده تا ده تا، بيست تا بيست تا باهم ميشن؛ يه خورده نون ميدن به اين نونواهه خشك ميكنه. تو يه كيسه ميكنن. يه خورده هم ماست و نعنا قاطي هم ميكنن. يه كاسه هم ور مي دارن و يه قاشق و يه خورده نمك. قبا عبا شونم در ميارن تا مي كنن ميزارن تو اين كوله پشتيه. كوله پشتيه هم پشت مي گيرن نعلين ها را هم ميذارن توش. يه خورده كه از شب ميگذره؛ از تو مدرسه ها و خونه ها ميان بيرون ميرن تو حرم اميرالمومنين. سلامي به آقا مي كنن و ميگن: علي (ع) داريم مي ريم كربلا، امري نداري آقا؟ داريم مي ريم كنار قبر ابي عبدالله (ع) .
اينها ميان كوفه. گاهي بعضيا از راه خشكي ميان؛ راه كوفه بياي هفده فرسخه سه روز تو راه هستن! اينا سيزده فرسخه. خيلي از كنار فرات و اينا ميومديم. سه روز تو راه بوديم. روزي شش فرسخ -يخورده كمتر- مي اومديم. چه حال خوشي! تو راه بحث ميكنن؛ حديث براي هم مي خونن؛ مطالب ديني براي هم ديگر ميگن؛ دور همديگر ميشينن؛ واقعا انسي ـست. يه انس ديني و انس معنوي عالي خوبي.
يه تكه هم براتون بگم اوني كه ديدم :تو راه وقتي آدم مياد؛ اين عرب ها مضيف درست كردن. مضيف يعني مهمون خونه. تشريفاتي نيست. چهار تيكه حصير رو هم انداختن. يه تيكه حصير هم پهن كردن. مهمون خونشونه! دوره ي سال بيچاره برنج مي كاره! برنجش را ميذاره كنار. به بچه هاش نون ميده و خرما. تو اون هواي گرم! عوض هندونه آب فرات، عوض خورشت خرماها، مي گيرن ميخورن . يه خورده هم نون ميخورن. يه خورده برنج كه دارن؛ ميگه صبر كنيد اين زواراي سيد الشهدا(ع) بيان. آقا اين زواراي ابي عبدالله (ع) كه ميان؛ ده تا، بيست تا، اين آقايون اهل علم غير اهل علم -به التماس خدا شاهده- ميان جلوي اينها. اينها رو مي برن يه لقمه غذا درست ميكنن؛ ميزارن جلو اينها. بالا سر اينها وايميستن. فانوس دست مي گيرند. -چراغ برق و اينا خب ندارن- فانوس دست ميگيرن. ظرف دوغ و آب دست مي گيرن به اينها ميدن، آقا وقتي اينها خوردن هرچي موند اينارو بر ميدارن. حتي تو اون جمعيت دورشون به هر كدوم يه خورده ميدن. ميگن اينارو بخوريد. اينا از باقي مونده هاي زوارهاي سيد الشهد (ع)است. اين چه حسن نيتي ـست؟ اين چه اخلاصي ـست؟ اين چه عقيده اي ـست؟ اين چه ايماني ـست؟ اين چه صفاي دروني ـست؟ اين چه دلي ست؟ خوشا به حال آنها!
يه دفعه: تابستونا شب راه ميرن؛ روز ميخوابن زير نخلا. نميشه راه برن كه گرمه! اول مغرب شد. نماز مغرب عشا مون رو خونديم. يه خورده هم نون دوغ خودمون درست كرديم خورديم و راه افتاديم بريم؛ براي كي؟ براي زيارت اربعين. -شلوغ ترين زيارتي ها- دو هزار تا موكب مياد و دسته از اطراف عراق مياد. آقا رسيدن كربلا تو صحن، ديدن جا نيست؛ خيلي شلوغه. ....

براي مطالعه ي ادامه مطلب كليك كنيد